بریده‌هایی از کتاب از حال بد به حال خوب

تنها اندیشه شماست که می‌تواند شما را ناراحت کند.

اگر تمام نعمت‌های زندگی مشمول انسان باشد ولی حال و احساس خوب نداشته باشد، محروم از مهم‌ترین نعمت زندگی است.

نمی‌گویم در تمامی لحظات زندگی شاد باشید و یا اختیار کامل احساسات خود را در دست بگیرید. این انتظاری کمال‌گرایانه است. نمی‌توانید همیشه منطقی باشید. من که مطمئنآ این‌طور نیستم

می‌خواهم شما خود را به عنوان یک انسان نه لزومآ بی‌کم وکاست، بلکه با عیب و ایراد قبول کنید. می‌خواهم درعین‌حال که نقاط قوت خود را می‌شناسید، بدون احساس خجالت با نقاط ضعف خود آشنا شوید.

این آسیب‌پذیری است که از ما انسان می‌سازد.

رسیدن به هدف‌های شخصی اغلب با فشار روانی همراه است. اغلب اوقات به‌ناچار با موانع مختلفی روبه‌رو می‌شوید. اگر به راحت بودن زندگی معتقد باشید و اگر خیال کنید دیگران تلاش نمی‌کنند، به این نتیجه می‌رسید که مشکلی در کار شما وجود دارد و درنتیجه در برخورد با هر مشکل از آن صرفنظر می‌کنید، میزان تحملتان کم می‌شود، آن‌گونه که جزئی‌ترین دلسردی‌ها و ناکامی‌ها برای شما غیرقابل تحمل می‌شود.

شناخت‌درمانی مبتنی بر نظریه ساده‌ای است که می‌گوید به جای حوادث بیرونی افکار و طرز تلقی‌های شماست که روحیه شما را شکل می‌دهد.

به‌طور خلاصه حال بد مساوی است با اندیشه بد و منفی و کلمه دشمن از دُش و من ترکیب شده و به‌معنی «بداندیش» و ضدمن آمده است. بنابراین دشمن بداندیش است و دشمنی «بداندیشی» و حال خوب برابر است با اندیشه مثبت، خوب و درست.

وقتی در مقام انتقاد از خود هستید، از خود بپرسید: «اگر یکی از دوستان نزدیک من این مشکل را داشت، آیا با او به همین شکل برخورد می‌کردم؟» اغلب ما در مقایسه با دیگران نسبت به خود سخت‌گیرتر هستیم. وقتی اشتباهی می‌کنید یا از رسیدن به هدفی بازمی‌مانید، ممکن است از خود انتقاد کنید: «چقدر بی‌عرضه هستم، نمی‌دانم که چه می‌کنم؛ هرگز موفق نخواهم شد.» اما اگر دوست شما مرتکب این اشتباه بشود، احتمالا در مقام حمایت او را دلداری می‌دهید. چرا به همین اندازه خودتان را تشویق نکنید؟

۹ ـ دوباره نسبت دادن یکی از رایج‌ترین خطاهای شناختی «شخصی‌سازی» یا انتقاد از خویشتن است. خود را تحقیر می‌کنید و در مقام سرزنش خویش که مسئول صددرصد آن نبودید برمی‌آیید. یکی از راه‌های برخورد با شخصی‌سازی «روش دوباره نسبت دادن» است. در این روش شما علت مسئله را به چیزی جز «بد بودن» خود نسبت می‌دهید. از خود بپرسید: «چه عوامل دیگری ممکن است به این مسئله کمک کرده باشد؟» بعد فهرستی از این احتمالات تهیه کنید. منظور انکار اشتباهات احتمالی شما نیست، به جای آن می‌خواهید علل مسئله را به‌شکل عینی‌تری بیابید. نقش احتمالی خود را در ایجاد مشکل می‌پذیرید و به جای سرزنش خویش از تجربه درس می‌آموزید.