بریده‌هایی از کتاب مترجم دردها

«با وجود این‌که در سمفونی پنجم مالر عناصری از تراژدی و کشمکش وجود دارد، اما مجموعآ یک موسیقی برآمده از عشق و شور است.»

ترجمه تنها یک عمل محدودِ مربوط به زبان نیست؛ بلکه یک عمل فرهنگی سیال است؛

نخستین چیزی که مرا به قصه‌نویسی واداشت فرار از خطرِ تک‌بعدی انگاشته‌شدن بود. در مقام نویسنده می‌توانستم هر شخصی را از هر اصل و ریشه‌ای در خیالم خلق کنم و شخصیتش را بپرورم. این حس آزادی یکی از بزرگ‌ترین هیجانات قصه‌نویسی است؛ و برای کسی مثل من که هیچ‌گاه مطمئن نبوده خود را کی و کجایی بنامد بیش از حد ارضاکننده و آرامش‌بخش. منتها با انتشار کتابم دریافتم که این احساس آزادی تنها به دوره و فرایندِ «نوشتن» محدود می‌شود و فقط در قلمرو خصوصی خلق داستان معنا می‌یابد؛ به‌محض این‌که کتابْ عمومی شد، هم خودش و هم نویسنده‌اش، بلافاصله و به‌شدت، در معرض قضاوت و دسته‌بندی‌های گوناگون قرار می‌گیرد؛ اتفاقی که برای من و کتابم نیز افتاد.

از توجه‌های نمایشی‌اش به خودم خوشم می‌آمد، و در عین‌حال از راحتی بیش ازحدش معذب بودم؛ جوری که یک‌آن حس می‌کردم توی خانهٔ خودمان غریبه هستم.

«چرخ‌ها نماد چرخهٔ زندگی‌اند؛ نشانگر چرخهٔ خلقت و بقا و دستیابی به ادراک.

آقای کاپاسی همین‌طور که ذهنش به‌سرعت کار می‌کرد شوک ملایم و دلنشینی را تجربه می‌کرد. حالی داشت شبیه حال سال‌ها قبل، وقتی بعد از چند ماه ترجمه به کمک فرهنگ لغت، عاقبت موفق می‌شد تکه‌ای از یک رمان فرانسوی یا یک غزل ایتالیایی را بدون اشکال بخواند و تمامش را بفهمد. آن‌موقع ایمان آورده بود که همه چیز دنیا درست است، هر تلاشی سرانجام نتیجه می‌دهد و هر ناکامی و شکستی در زندگی، درنهایت، معنا پیدا می‌کند.

وقتی تمام روز اینجا بست می‌نشینی، چطور توقع داری مردی را تور کنی؟

«خیلی مسخره است که آدم این‌قدر نزدیک دریا باشد و این‌قدر کم ماهی تازه بخورد.»

گمانم اگر تو این مملکت بمیرم، وقتی دارند خاکم می‌کنند هم ازم تشکر کنند.

درست است که عرق‌سوز در موسم بارندگی خیلی شایع است، ولی بوری‌ما دلش می‌خواست فکر کند چیزی که در رختخواب زجرش می‌دهد، چیزی که خواب را از چشمش می‌گیرد و پوستِ تن و سرِ کم‌مویش را می‌سوزاند، این‌قدر پیش‌پاافتاده نیست.