بریده‌هایی از کتاب کیمیاگر

به‌نظر می‌رسد همهٔ مردم خیلی خوب می‌دانند دیگران چطور باید زندگی کنند، ولی دربارهٔ خودشان هیچ‌چیز نمی‌دانند.

«وقتی چیزی را می‌خواهی تمام دنیا دست‌به‌دست هم می‌دهند تا آن را به دست آوری.»

ترس از زجرکشیدن از خود زجرکشیدن بدتر است.

هروقت دست به انجام کاری زدیم که وجودمان را از شوق‌وذوق لبریز کرد، یعنی در مسیر درست قرار داریم؛

چیزی نگو. دوستم داری چون دوستم داری. دوست‌داشتن دلیل نمی‌خواهد.

قلبش گفت:‌ «اگر گاهی‌اوقات شکایت می‌کنم، به این علت است که من قلب یک انسان هستم و قلب‌ها همیشه همین‌طور هستند. مردم از دنبال‌کردن مهم‌ترین رؤیاهایشان دست می‌کشند، چون احساس می‌کنند یا لیاقتشان را ندارند یا توانایی رسیدن به آن‌ها را. ما قلب‌ها حتی از فکر افراد موردعلاقه‌مان که دیگر در بین ما نیستند هم وحشت می‌کنیم، از یادآوری لحظاتی که می‌توانستند خوب پیش بروند ولی همه‌چیز خراب شد می‌ترسیم، از گنج‌هایی که می‌توانستند پیدا شوند ولی حالا زیر خروارها شن برای همیشه پنهان شده‌اند، چون وقتی چنین اتفاق‌هایی می‌افتد ما به‌شدت زجر می‌کشیم.»

«وقتی واقعاً چیزی را می‌خواهیم، تمام جهان هستی برای محقق‌کردن رؤیای ما دست‌به‌کار می‌شود.»

اگر باور داشته باشید لایق چیزی هستید که به‌سختی برایش جنگیده‌اید، به فرستاده‌ای از جانب خداوند تبدیل خواهید شد. شما به روح دنیا کمک خواهید کرد و راز نقشتان در این دنیا را خواهید فهمید.

من و تو مجبوریم با اشتباهاتمان زندگی کنیم.»

به‌همین‌دلیل جنگجویان فقط در لحظه زندگی می‌کردند، چون زمان حال پر از شگفتی بود و آن‌ها باید از چیزهای زیادی خبردار می‌بودند: شمشیرهای دشمن کجا هستند؟ اسبشان کجاست؟ ضربهٔ بعدی برای نجات زندگی باید چگونه باشد؟