کتاب به‌هم‌وابستگی بس است

ملودی بیتی در کتاب به‌هم‌وابستگی بس است، چگونه‌گی دست‌کشیدن از کنترل دیگران و شروعِ مراقبت کردن از خود را به ما آموزش می‌دهد. 

به‌هم‌وابستگی بس است را با ترجمه رویا منجم در اختیار دارید. 

درباره‌ی کتاب به‌هم‌وابستگی بس است

ملودی بیتی در کتاب به‌هم‌وابستگی بس است، به ما یاد می‌دهد چگونه از خودمان مراقبت کنیم. مراقبت از خود، کاری است که تا به‌حال یاد نگرفته‌ایم. مراقبت از خود، شامل پذیرفتن تمام و کمال مسئولیت‌هایمان می‌شود. یعنی از نقش قربانی بیرون بیاییم، مسئولیت زندگی خود را بپذیریم و آن را همانطور که دوست داریم بسازیم. زمانی که مسئولیت‌پذیری و مراقبت از خود را یاد گرفتیم، می‌دانیم چه زمانی آری و چه زمانی نه بگوییم. دیگر قربانی افکار، احساسات و اعمال دیگران نمی‌شویم و می‌دانیم تنها کسی که می‌تواند مارا به راستی قربانی کند خودمان هستیم و در اغلب مواقع انتخاب می‌کنیم که دیگر این کار را نکنیم. اما برای اینکه یاد بگیریم چگونه به این مرحله برسیم، نیاز داریم اصول کلیدی مرزها، رها کردن، بخشش پس از دریافتنِ حس‌وحال‌ها ـ نه پیش از بیان خود ـ مهرورزیدن نه تنها به دیگران، بلکه به خودمان را هم به یاد بیاوریم.

ملودی بیتی در کتاب به‌هم‌وابستگی بس است این را به ما یاد می‌دهد. او مثال‌های متفاوتی از زندگی مردمی می‌آورد که با مشکل باده‌نوشی دست و پنجه نرم می‌کنند. و با نشان دادن سیر زندگی آن‌ها بهشان کمک می‌کنند تا به‌هم‌وابستگی را کنار بگذارند.

کتاب به‌هم‌وابستگی بس است را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

کتاب به‌هم‌وابستگی بس است اثری مفید و خواندنی برای تمام افرادی است که دوست دارند مراقبت از خود را یاد بگیرند. کتاب به‌هم‌وابستگی بس است به افرادی که مشکل نوشیدن الکل دارند هم کمک بسیاری می‌کند. 

بخشی از کتاب به‌هم‌وابستگی بس است

هنگامی که او را دیدم، خورشید می‌درخشید و روز زیبایی بود سپس همه چیز جنون‌انگیز شد.

جورجیانه، همسر یک الکلی

این داستان جِسیکاست.

در آشپزخانه نشسته و قهوه می‌نوشیدم و به کارهای ناتمام خانه می‌اندیشیدم. ظرف‌ها. گردگیری. رخت‌شویی. تمامی نداشت و با این حال نمی‌توانستم شروع کنم. اندیشیدن به آنها هم سخت بود چه برسد پیش بردن‌شان. با خود اندیشیدم، درست مانند زندگی‌ام.

خستگی، حال‌وهوایی آشنا، مرا در چنگ خود گرفته بود. به سوی اتاق خواب رفتم. چرت زدن که زمانی عشرت‌طلبی بود، ضرورت شده بود. خوابیدن کمابیش تنها کاری بود که می‌توانستم بکنم. انگیزه‌ام کجا رفته بود؟ زمانی بی‌اندازه انرژی داشتم. حالا شانه کردن موها و دستی به سروصورت کشیدنِ روزانه هم تلاش می‌خواست ـ تلاشی که اغلب نمی‌کردم.

روی تخت دراز کشیدم و به خوابی ژرف فرورفتم. زمانی‌که بیدار شدم، نخستین اندیشه‌ها و حال‌وهوایم دردناک بودند. این هم تازگی نداشت. مطمئن نبودم کدام آزاردهنده‌تر بود: این درد که مطمئن بودم ازدواج‌ام به آخر رسیده ـ عشق پر کشیده، با دروغ‌ها و میگساری و سرخوردگی‌ها و مشکلات مالی، عصبانیت شدیدی که نسبت به شوهرم داشتم ـ مردی که باعث تمامی آنها بود، نومیدی و یأسی که داشتم به این دلیل که خداوند که به او اعتماد داشتم با اجازه دادن به رویداد این چیزها مرا رسوا کرده بود؛ یا آمیزه‌ای از ترس، درماندگی، و ناامیدی که با عواطفِ بسیارِ دیگری آمیخته می‌شد.

با خود اندیشیدم، خاک بَر سَرَش. چرا دست برنمی‌داره؟ چرا زودتر دست از میگساری نکشید؟ چرا باید دروغ می‌گفت؟ چرا نمی‌توانست به همان اندازه عاشق من باشه که من عاشق‌اش بودم؟ چرا سال‌ها پیش دست از میگساری و دروغ‌گفتن نکشید، زمانی‌که هنوز برایم مهم بود هرگز قصد ازدواج با یک الکلی را نداشتم. پدرم الکلی بود. تا آنجا که می‌توانستم کوشش کرده بودم که در گزینش همسر دقت کنم. چه گزینشِ فوق‌العاده‌ای. مشکل فِرَنک با باده‌نوشی از همان ماه عسل بیرون زد، بعدازظهری که از سوئیت هتل‌مان بیرون رفت و تا شش و نیم صبح روزِ بعدش برنگشت. چرا در آن زمان ندیدیم؟ با نگاه کردن به گذشته، نشانه‌ها روشن بودند. چه احمقی بودم. «نه نمی‌شه، اون الکلی نیست.» دوباره و دوباره دفاع می‌کردم. دروغ‌هایش را باور می‌کردم. دروغ‌های خودم را باور می‌کردم. چرا از او جدا نمی‌شوم؟ چرا طلاق نمی‌گیرم؟ حال‌وهوای گناه، ترس، ابتکار نداشتن، و بلاتکلیفی. جدایی را هم امتحان کرده بودم. زمانی‌که از هم جدا بودیم، تمام مدت افسرده بودم، به او فکر می‌کردم، و نگران پول بودم. خاک بَر سَرِ من.