کتاب جرعه ای از زلال نهج البلاغه (جلد دوم)

کتاب الکترونیکی جرعه ای از زلال نهج البلاغه (جلد دوم)، نوشتۀ حسن صادقی است و انتشارات میراث ماندگار آن را منتشر کرده است. در کتاب جرعه ای از زلال نهج البلاغه (جلد دوم)، به شرح نامۀ ۵۳ از نهج البلاغه پرداخته است.

درباره کتاب جرعه ای از زلال نهج البلاغه (جلد دوم)

نهج‌البلاغه به معنای راه شیوایی یا راه فصاحت گزیده‌ای از خطبه‌ها، نامه‌ها و سخنان کوتاه منسوب به علی بن ابی‌طالب است که توسط سید رضی در قرن چهارم ه‍. ق بر اساس ذوق ادبیِ شخصی‌اش از نامه‌ها و خطبه‌های علی بن ابی‌طالب فراهم آورده است. از جمله شاخصه‌های این کتاب، ترجمه‌های متعدد آن است. این کتاب در سه بخش شامل خطبه‌ها و نامه‌ها و برخی از سخنان کوتاه امیرالمؤمنین است که در موقعیت‌های گوناگون بیان فرموده یا برای افراد مختلف نوشته است. کلام امیرالمؤمنین دو خصوصیت ویژه دارد: اول، زیبایی و فصاحت و انسجام که آن را فوق کلام مخلوق و دون کلام خالق قرار داده است. دوم، تأثیر و نفوذ شگفت‌انگیز آن. نهج‌البلاغه کتابی نیست که تنها از حیث لفظ، اوج قله‌های فصاحت را فتح کرده باشد؛ بلکه محتوا و مضمون این کتاب شریف نیز تالی و دنباله‌رو قرآن است. سید رضی در مقدمه نهج‌البلاغه می‌نویسد: «امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در موضوعات و ابواب مختلف کلماتی دارد و هرگاه انسان در یک موضوع کلمات آن حضرت را مطالعه می‌کند، شک نمی‌کند که این سخنان از کسی است که تمام عمر خویش را در همان رشته سپری کرده است؛ وقتی در باب زهد داد سخن می‌دهد، گویی هیچ بهره‌ای جز زهد و عبادت ندارد و گویی تمام عمر خویش را در گوشه خانه‌ای یا در پای‌کوهی گذرانده که هیچ‌کس را جز خود ملاقات نکرده است».

کتاب جرعه‌ای از زلال نهج‌البلاغه (جلد دوم)، شرح نامۀ ۵۳ نهج البلاغه، نامۀ امیرمومنان علی (ع) به مالک اشتر است. عهدنامۀ مالک اشتر یا نامه ۵۳ نهج‌البلاغه، تنها مکتوب تأیید شده از امیرالمومنین علی(ع) خطاب به مالک اشتر نخعی پس از انتصاب به حکومت مصر است. در این نامه حضرت وظایف، اختیارات و لوازم حکمرانی مطلوب را برای مالک برشمرده است.

خواندن کتاب جرعه ای از زلال نهج البلاغه (جلد دوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به نهج‌البلاغه مناسب است.

بخشی از کتاب جرعه ای از زلال نهج البلاغه (جلد دوم)

«او را به ترس از خدا فرمان مى دهد، و اينكه اطاعت خدا را بر ديگر كارها مقدّم دارد، و آنچه در كتاب خدا آمده، از واجبات و سنّت ها را پيروى كند، دستوراتى كه جز با پيروى آن رستگار نخواهد شد، و جز با نشناختن و ضايع كردن آن جنايتكار نخواهد گرديد.

به او فرمان مى دهد كه خدا را با دل و دست و زبان يارى كند، زيرا خداوند پيروزى كسى را تضمين كند كه او را يارى دهد، و بزرگ دارد آن كس را كه او را بزرگ شمارد و به او فرمان مى دهد تا نفس خود را از پيروى آرزوها باز دارد، و به هنگام سركشى رامش كند، كه: همانا نفس همواره به بدى وا مى دارد جز آن كه خدا رحمت آورد.

پس اى مالك بدان! من تو را به سوى شهرهايى فرستادم كه پيش از تو دولت هاى عادل يا ستمگرى بر آن حكم راندند، و مردم در كارهاى تو چنان مى نگرند كه تو در كارهاى حاكمان پيش از خود مى نگرى، و در باره تو آن مى گويند كه تو نسبت به زمامداران گذشته مى گويى، و همانا نيكوكاران را به نام نيكى توان شناخت كه خدا از آنان بر زبان بندگانش جارى ساخت.

پس نيكوترين اندوخته تو بايد اعمال صالح و درست باشد، هواى نفس را در اختيار گير، و از آنچه حلال نيست خويشتن دارى كن، زيرا بخل ورزيدن به نفس خويش، آن است كه در آنچه دوست دارد، يا براى او ناخوشايند است، راه انصاف پيمايى...»