کتاب دوست فضایی من

کتاب دوست فضایی من نوشتهٔ زینب میان و ترجمهٔ زینب طاهری با تصویرگری سای‌نور اشک است و کتاب کوله پشتی آن را منتشر کرده است. کتاب دوست فضایی من داستان پسرک فضایی‌ است که یک روز به زمین فرود می‌آید. پسرک هر روز با یک چیز جدید و جالب و عجیب بر روی زمین آشنا می‌شود. او با یکی از انسان‌ها دوست می‌شود و بعد از آن، ماجراهای این دو پسر هیجان‌انگیزتر شده و خواننده را با خود همراه می‌کند.

درباره کتاب دوست فضایی من

دوست فضایی من داستان ماجراجویی یک آدم‌فضایی بانمک به اسم مکس از سیارۀ زرگ است؛ آدم‌فضایی‌ای که خورۀ تکنولوژی است اما چیزی از پله‌ها و راه رفتن روی آنها نمی‌داند. مکس مأموریت دارد دربارۀ احساسات تحقیق کند و بفهمد که آنها از کجا می‌آیند، اما در این مسیر خودش هم درگیر احساسات می‌شود و فکر می‌کند به‌خاطر خوردن غذاهای زمینی و نوشیدن آب و تنفس هوای انسان‌هاست.

آیا مکس بالاخره سر در می‌آورد که احساسات از کجا می‌آیند؟ آیا مکس دلش می‌خواهد احساس داشته باشد؟

دوست فضایی من با داستان با نمک و خنده‌دارش حس انسان‌دوستی، مهربانی و دوست‌داشتن و کمک به یکدیگر را یادآوری می‌کند.

خواندن کتاب دوست فضایی من را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ کودکان و نوجوانان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب دوست فضایی من

«هِی بروبچ، من الان توی شهرم، خیلی دورتر از مزرعه‌ها، جایی که تعدادی انسان برای تماشا کردن هست. امروز اولین غذای انسانی‌ام را خوردم! خوشمزه‌ترین چیزی بود که تا حالا مزه کرده بودم. از ساختمانی گرفتم که پر از چیزهای متفاوت بود. رنگش قهوه‌ای بود و به آن می‌گفتند شکلات شیری با تکه‌های فندق از برند سین بِری با طعمی متفاوت.

اسمش طولانی است، اما مزۀ معرکه‌ای دارد. فکر می‌کنم اگر چیز دیگری اینجا روی زمین برای خوردن پیدا نکنم و شکلات شیری با تکه‌های فندق از برند سین بری با طعمی متفاوت تنها خوراکی‌ای باشد که بتوانم بخورم، باز هم خوشحال خواهم بود.

می‌دانید می‌خواهم اولین نظرم را دربارۀ انسان‌ها بگویم. این را وقتی توی یک ساختمان بودم فهمیدم؛ انسان‌ها بر سر انسان‌های دیگر فریاد می‌زنند. البته نه همه‌شان؛ بعضی از آنها، سر انسان‌های کوچک‌تر که به نظر می‌رسید می‌خواهند چیزهایی را توی چرخ فلزی بگذارند که بزرگ‌ترها نمی‌خواستند، خیلی فریاد می‌زدند.

بعد دو تا از آن کوچک‌ترها شروع کردند به جیغ زدن درحالی‌که از چشم‌هایشان آب بیرون می‌آمد. حدس می‌زنم آنها احساسات هستند؛ یک نوع از احساسات.»