کتاب انکار مرگ

کتاب انکار مرگ نوشتهٔ ارنست بکر و ترجمهٔ افسانه شیخ‌الاسلام‌زاده است. نشر دانژه این کتاب را منتشر کرده است. این کتاب می‌کوشد به دیگران در رابطه با هراس‌های دشوار آنها در باب مرگ و زندگی کمک کند.

درباره کتاب انکار مرگ

کتاب انکار مرگ ‌می‌کوشد به ما در پی بردن به هیجان‌های ذاتی نهفته در ذهن‌مان کمک کند.

در بیان ارنست بکر، امیدی است که بسیار شکننده و به‌طرزی شگفت قدرتمند است. او معتقد است که این امید، چهرهٔ هراسی که زندگی‌مان را زشت می‌سازد و از زندگی طبیعی حیوانی دورمان می‌کند را تغییر خواهد داد؛ این بدان معناست که شرارت، خود در تحلیل منتقدانه از آن، رام گشته و به‌نحوی شگفت به‌سوی منطق، منعطف خواهد شد. اگر در آیندهٔ دور، منطق بر عادت خودتخریبی قهرمان‌گونه‌مان غلبه کند و بتوانیم تخم شرارتی را که پاشیده‌ایم، کاهش دهیم، به احتمال زیاد به‌خاطر کمک ارنست بکر است به درک رابطهٔ انکار مرگ و غلبهٔ شرارت.

الیزابت کوبلر راس، پزشک و پژوهش‌گر در زمینهٔ روان‌شناسی مرگ، دربارهٔ این کتاب می‌گوید:

«... اثری درخشان و به شدت مورد نیاز، ترکیبی از مهم‌ترین اصول اساسی در زندگی انسان. در این کتاب آنچه دیگران نادیده گرفته‌اند و آن را بیهوده دانسته‌اند، کنار هم گذاشته شده‌است. یکی از نادرترین شاهکارهایی که موجب برانگیختن افکار، دانایی و کنجکاوی خواننده خواهد شد...‌».

خواندن کتاب انکار مرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران روانشناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب انکار مرگ

«در جوانی، علت سردرگمی ما اغلب این حقیقت است که ما انسان‌هایی را تحسین می‌کنیم که هر یک تفسیر متفاوتی از زندگی، انسانی خوب بودن، چگونه زیستن و نظایر آن، ارائه می‌کنند. اگر ما از حساسیت بیشتری برخوردار باشیم، این امر از سردرگمی فراتر می‌رود و به دلسردی بدل می‌شود. آنچه بسیاری از مردمان اغلب انجام می‌دهند، دنباله‌روی از نظریات این و یا آن فرد است، که به درجه جذابیت افق این اندیشه‌ها در زمان خود بستگی دارد. آنکه صدای او رساترین، پدیداریش قوی‌ترین، و دارای بیشترین قدرت و موفقیت است، غالباً همان کسی است که ما به تبعیت موقت او می‌پردازیم و بر آن می‌شویم تا اندیشه‌های او را الگوی خود قرار دهیم. اما با گذشت زمان و زندگی، ما خود دیدگاهی را در این زمینه کسب می‌کنیم و تمامی این تفاسیر متفاوت در باب حقیقت، به چشم ما بی‌ثمر می‌شوند. هر کس به نوبه خود بر این تفکر می‌شود که خود فرمول غلبه بر محدودیت‌های این زندگی را داراست و با قدرت تمام معنای انسان بودن را دریافته است و غالباً هم بر آن می‌شود که پیروانی را برای این الگوی منحصر به فرد، گرد آورد. امروزه می‌دانیم که آدم‌ها به شدت در صدد کسب دنیایی نو هستند در باب نقطه‌نظریات خود زیرا که این امر چیزی بیشتر از یک دیدگاه نسبت به زندگی است: فرمولی است برای جاودانگی.

البته کمتر کسی از قدرت بیانی که در کانت دیده می‌شود و در مقدمه این مبحث آورده شده برخوردار است، اما در باب موضوع جاودانگی، هر کسی خود را محق می‌داند که به قانع ساختن دیگران پردازد. در اینجا نوعی خیره‌سری به چشم می‌خورد زیرا هر کس نظری به کلی متفاوت را با اطمینان کامل پیش می‌کشد و چنان با قدرت که توان نقد و مخالفت با آن را از همگان می‌گیرد.»