بریده‌هایی از کتاب در ستایش اتلاف وقت

فروید می‌نویسد: «آرزوهای برآورده‌نشده قدرت محرکهٔ پشت خیال‌پردازی‌ها هستند.»

برای نوجوان امریکاییِ مضطرب و افسردهٔ روی جلد مجلهٔ تایمز، اینترنت نامحدود است و حدومرز نمی‌شناسد. یک نوجوان، یا هر کدام از ما، به‌هیچ‌وجه نمی‌توانیم پابه‌پای آن پیش برویم و حتی نمی‌توانیم پابه‌پای انبوه چیزهایی که دوستان‌مان برای ما می‌فرستند پیش برویم. ناگزیر دچار فومو می‌شویم و چون صفحهٔ دیجیتال جای واقعیت را گرفته و به معمار خلوت‌های ما بدل شده است، همیشه از تنهایی می‌ترسیم. برای ما تقریباً غیرممکن است تنها در اتاقی آرام بنشینیم و بیندیشیم که چه کسی هستیم. بزرگ‌ترین چیزی که از دست داده‌ایم در واقع خودمان‌ایم.

به من می‌گفت: «زندگی کوتاه‌تر از آن است که وقتت را با آدم‌هایی بگذرانی که از بودن با آن‌ها لذت نمی‌بری.»

یکی از واقعیت‌ها این است که دنیای امروز سریع‌تر، برنامه‌ریزی‌شده‌تر، تکه‌تکه‌شده‌تر، عجولانه‌تر، پُرسروصداتر، بی‌تاب‌تر، مجهزتر و عمومی‌تر است. اگر بخواهم عبارت بهتری به کار ببرم، آن را «جهان بی‌قرار» می‌نامم

«بی‌حوصلگی ناشی از قیمت گذاشتن روی زمان، توانایی افراد در کسب شادی از تجربه‌های لذت‌بخش را تضعیف می‌کند.»

روان‌شناسان مدت‌هاست که می‌دانند خلاقیت در زمان‌های بی‌برنامه، موقع بازی، موقع «تفکر واگرا» و در گردش‌های بی‌هدف شکوفا می‌شود.

وقتی به خود درونی‌ام گوش می‌دهم، صدای نفس کشیدن روحم را می‌شنوم. آن نفس‌ها آن‌قدر ظریف و لطیف هستند که برای شنیدن‌شان نیاز به سکوت و آرامش دارم؛ نیاز به خلوت دارم. نیاز به فضاهای وسیع و ساکت در ذهنم دارم. نیاز به حریم خصوصی دارم. بدون تنفس و شنیدن صدای خودِ درونی‌ام، زندانیِ دنیای مجهز و شلوغ پیرامونم هستم.

من به‌ندرت وقت «تلف می‌کنم» و اگر قرار باشد هر روز یکی دو ساعت را صرف رفتن به بازار کنم، قطعاً باید بدانم رفت‌وآمدم دقیقاً چه‌قدر طول می‌کشد و برنامه‌ریزی می‌کنم که چه‌طور در راه به کتاب صوتی گوش بدهم.

«در تنگنا قرار گرفتن» یا به بن‌بست رسیدن خودش دورهٔ مهمی است. در تنگنا قرار گرفتن کاتالیزور تخیل خلاق است و باعث تسریع آن می‌شود. وقتی در تنگنا قرار می‌گیریم، ذهن‌مان به طور گسترده‌ای دنبال راه‌حل‌های ممکن می‌گردد

رومی‌های باستان هم بین دو نوع متفاوت زمان تمایز قایل می‌شدند، نگوتیوم و اوتیوم. نگوتیوم زمانی بود که صرف کار و وظیفه می‌شد. زمان کسب‌وکار. اوتیوم زمان فراغت بود. زمانی که دور از شغل و کار سپری می‌شد. اوتیوم زمانی برای تأمل، مطالعه، نوشتن، اندیشیدن، فلسفه‌ورزی و بازنگری در خود بود. سیسرون طی دوره‌هایی که سرگرم مشاغل رسمی بود، از کارهای عمومی کناره می‌گرفت و از اوتیومِ خودش در نوشتن کتاب‌های فلسفی استفاده می‌کرد. همان‌طور که در روستای ترامونگ چروم کشف کردم، ارتباط ما با زمان و کاربردهای آن می‌تواند از فرهنگی به فرهنگ دیگر بسیار متفاوت باشد. بدون شک فناوری‌های ارتباطی مدرن بر سرعت زندگی افزوده‌اند و زمان در دسترس برای تأملات را کاهش داده‌اند. اما سایر عوامل فرهنگی و حتی جغرافیایی هم می‌توانند مفهوم زمان را دستخوش تغییر کنند.