بریده‌هایی از کتاب هادی

تا قبر حسین بن علی هست، قیام علویان هم هست.

دلش به تنگ آمده بود از اینکه ابن‌الرضا، میوهٔ درخت نبوت در کنج زندانی تاریک و نمور که چنان کوچک است که بیش از یک انسان، آن‌هم نه تمام‌قامت، که خمیده در آن جا نمی‌شود، محبوس است

«ما از کار خدا سر در نمی‌آوریم. هم‌نشین یوسف پیامبر پس از آزادی مدت‌ها او را از یاد برد، اما برکات آن فراموشی بیش از آن محرومیت بود. هیچ کار خدا بی‌حکمت نیست.»

ابن‌الرضا تنها یک کلام گفت: «از حسد بپرهیز، زیرا در تو اثر بد می‌گذارد و در دشمنت هم تأثیری ندارد.»

ازاین‌پس زیارت قبر حسین هزینه و غرامت دارد. هرکس طالب زیارت است اول باید هزینه‌اش را بپردازد. چه هزینه‌ای سرورم. روافض اگر شده از نان شب‌شان می‌گذرند اما پول جمع می‌کنند برای زیارت حسین. نه دیزج! من به پول این جماعت مفلس نیازی ندارم. هزینه‌ای بیش از مال. دیزج متعجب از کلام متوکل سکوت کرد تا متوکل حرفش را تمام کند. قطع یک دست در برابر هر بار زیارت! چشمان دیزج از تعجب گرد شد. اما این‌گونه کسی به زیارت تن نمی‌دهد. متوکل لبخندی زد و دستانش را در هم گره زد و گفت: «ما هم همین را می‌خواهیم. اگر کسی هم شوق زیارت داشته باشد و از پیروان راستین‌شان باشد مشخص می‌شود. بعد مدتی با جماعتی رودررو هستیم که فلج و ناقص هستند. این جماعت چگونه می‌خواهند علیه ما قیام کنند؟»

اگر حسین شفیع گناهان نباشد چه‌کس دیگری می‌تواند رضایت خداوند را به دست بیاورد؟

منتصر جز ابن‌الرضا چیزی برای ازدست‌دادن نداشت. بی‌باکانه در چهرهٔ برافروختهٔ متوکل نگاه کرد. کسی که این شخص سخیف ادای او را درمی‌آورد و مردم را می‌خنداند، پسرعموی تو و بزرگ خاندان تو است و مایهٔ افتخار تو محسوب می‌شود. اگر خود می‌خواهی گوشت او را بخوری بخور، ولی اجازه نده این سگ و امثال او از آن بخورند.

و گفت: «خلیفه در پیشگاه خداوند قسم یاد کرده که از حالشان غافل نشود. فراموشی این تعهدات باعث طغیان می‌شود. وقتی بزرگ‌ترین دغدغه عامه سیرکردن شکم‌شان باشد فراموش می‌کنند برای چه خلق شده‌اند و خداوند چه از آنان خواسته؟»

ابن‌الرضا دستی بر شانهٔ ابوموسی گذاشت و تبسم بر لبش جاری شد. خداوند متعال می‌داند که ما پناه نمی‌بریم در مهمّات مگر به او و توکل نمی‌کنیم در سختی‌ها و بلاها مگر بر او و عادت داده ما را که هرگاه از او سؤال کنیم اجابت می‌فرماید و می‌ترسیم اگر عدول کنیم از حق‌تعالی، خدا نیز از ما عدول فرماید

زندگی‌کردن با مردم این دنیا همچون دویدن در گله اسب است تا زمانی که می‌تازی با تو می‌تازند، زمین که خوردی آن‌هایی که جلوتر بودند هرگز برای تو به عقب باز نمی‌گردند و آن‌هایی که عقب بودند به داغ روزهایی که می‌تاختی تو را لگدمال خواهند کرد!