بریده‌هایی از کتاب ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد

هر چه مردم امکان شادتر بودن را داشته باشند، غمگین‌ترند.

در دنیایی که همه سعی می‌کنند به هر قیمتی که شده زنده بمانند، کسی چطور می‌تواند افرادی را که تصمیم به مردن می‌گیرند قضاوت کند؟ هیچ‌کس نمی‌تواند قضاوت کند.

به طور عادی مردم دقیقا در روزی می‌میرند که اصلا انتطارش را ندارند.

اغلب مردمی که می‌شناخت، طوری از مصائب دیگران حرف می‌زدند که گویی واقعا مایلند کمکشان کنند، اما واقعیت این است که از رنج دیگران لذت می‌بردند، چون باعث می‌شد باور کنند که شاد و خوشبختند و زندگی با آن‌ها سخاوتمند بوده.

وقتی روزها همه مثل هم باشند، زودتر می‌گذرند.

«ما اجازه داریم در زندگی اشتباهات زیادی بکنیم به غیر از اشتباهی که سبب تباهی ما می‌شود.»

افسردگی، گاهی در اثر پیش پا افتاده‌ترین چیزها برانگیخته می‌شود.

«خواستن متفاوت بودن، بیماری جدی است؟» «هست، اگر خودت را مجبور به مانند دیگران بودن کنی. این اختلالات روانی، بیماری‌های عصبی و فقدان بصیرت و کژپنداری در پی خواهد داشت. این به نوعی تحریف طبیعت است. برخلاف قواعد خدا پیش رفتن است. چون در تمام جنگل‌ها و بیشه‌زارهای جهان او حتی هیچ تک‌برگی را مثل دیگری خلق نکرده است. اما تو فکر می‌کنی از دیگران متفاوت بودن دیوانگی است و این علتی است که انتخاب کردی در ویلت بستری شوی. چون این‌جا همه متفاوت هستند و به نظرت می‌آید تو هم مثل بقیه هستی. منظورم را می‌فهمی؟»

ورونیکا می‌دانست که زندگی همیشه انتظار برای رسیدن به لحظهٔ مناسب و عمل کردن است.

خدا گفت: «چه کسی به تو گفت که لخت هستی؟» خدا می‌دانست که این سؤال تنها یک جواب دارد: «چون من از میوهٔ درخت دانایی خوردم.» با این سؤال، خداوند به فرشتگانش ثابت کرد که او خدایی عادل است و محکومیت این زوج بر مبنای شواهد و مدارک مورد اطمینان بوده. از وقوع آن رویداد به بعد دیگر اهمیتی نداشت که گناه از زن بود یا مرد. خدا به مصداقی نیاز داشت تا هیچ موجودی چه زمینی و چه فرازمینی جرئت عمل کردن به خلاف احکام او را نداشته باشد. خداوند آن زوج و فرزندانشان را از بهشت اخراج کرد و این شد ابداع سیستم قضایی: قانون، تخلف از قانون، قضاوت و داوری (آنانی که ساده‌ترند پیروز می‌شوند) و مجازات.