بریده‌هایی از کتاب هوای من

سخت‌ترین کار؛ ایستادن مقابل هوای نفس است که مدام می‌گوید خط‌قرمزهایی را که خدا معین کرده رد کن.

اشک قیمتیه، خرج هر چیزی نکن.

اونا یه جورایی هم‌سن شماها بودن، یکی‌دوسه‌سال بالا و پایین، به جای این‌که بگن اتاق خودم، رخت‌خواب خودم، درس و مدرک خودم، راحتی خودم، می‌گفتن امنیت کشورم، آرامش مردم، اندیشه و عقیده‌م!

جوان‌های ما مظلوم واقع شده‌اند، فطرت‌های پاکی دارند. فکرهای بلند و دل‌های آماده. چند تا خطایی هم که می‌کنند نه از سر لجاجت با خداست و نه بی‌حرمتی. کسی برایشان معادله‌های دنیا را درست نبسته است. مثل یک حیوان با آن‌ها برخورد می‌شود. خانواده‌ها که فکر می‌کنند، امکانات بیشتر، راحتی فراهم و دیگر هیچ! در حالی‌که دوتای این‌ها برای خراب کردن یک روح کفایت می‌کند. انگار بچه‌هایشان گربهٔ خانگی‌اند که غذا آماده، مکان خواب آماده، گاهی نوازشی هم بشوند و دیگر هیچ. انسان حیوان نیست. صاحب فکر است. منبع اطلاعات بدرد نخور نیست. عقل دارد!

پذیرش حق، آدم را عاقل می‌کند... عقل هم زندگی را آباد...

بله، تعریف جدید از عقل رو هم فهمیدیم! عقل تعریف خاصی ندارد، چیزی است که خدا زندگی همهٔ انسان‌ها را به آن سپرده است که متأسفانه اغلب هم غیرقابل استفاده و نو می‌ماند. تشخیص خوب و بد و انتخاب خوبی‌هاست؛ انسان‌ها ذاتا خوبی را می‌فهمند.

بچه‌ها می‌گفتند غالب شب‌ها عصبی و ناراحت می‌خوابیم، اصلا دلیل این‌که این‌همه موسیقی غمگین گوش می‌دادند همین گرفتگی روحشونه!

سخت‌ترین کار؛ ایستادن مقابل هوای نفس است که مدام می‌گوید خط‌قرمزهایی را که خدا معین کرده رد کن.

لاک‌پشت حیوان عجیبی است. هم آرامشش دیوانه‌ات می‌کند، هم همیشه طوری سر بالا می‌آورد و نگاهش را می‌چرخاند که انگار از یک ابله چشم می‌گیرد به ابله بعدی می‌دوزد و کلاً هم که دنیا را به هیچ می‌گیرد. از هفت دولت آزاد است و به سبک خلقتی‌اش راحت زندگی می‌کند.

آبادیِ یک لذت کوتاه‌مدت، همان‌قدر کوتاه است. اما خرابی که به بار می‌آورد بلندمدت است خیلی وقت‌ها هم جبران نمی‌شود.