بریده‌هایی از کتاب انجیل‌های من

زنان، درست‌تر، صمیمانه‌تر، سخن می‌گویند: دهانشان به قلبشان نزدیک است.

چه‌گونه جرأت می‌کنی به نام خدا سخن بگویی؟ چون خدا در من است.

شک کردن واعتقاد داشتن، هر دو یکی است. فقط بی‌قید بودن کفر است.

تنهایی، یگانه چیزی که به‌طور قطع در آن برابریم. یگانه چیزی که ما را از هم جدا می‌کند و نیز به یکدیگر نزدیک می‌کند.

زمانی که مردی با زنی از گناهانش سخن می‌گوید، معمولاً برای افزودن یکی دیگر برگناهانش است.

خود را خدا پنداشتن، عادی‌ترین هوس کودکان خوشبخت است.

فضیلت‌هایی که خدا برای هدایتم به من داده بود، فضیلت‌هایی زنانه‌اند. پدرم با من چون مادری سخن می‌گفت. به مثابه نمونه، زنان قهرمان گمنام را به من می‌نمود، زنانی را که به خواسته‌های او تحقق می‌بخشند، تمام این زندگی بخشان، تمام این عرضه کنندگان عشق را، زنانی را که سر و تن کودکان را می‌شویند، فریادها را فرو می‌نشانند، دهان‌ها را پر می‌کنند این خدمتگزاران از یادنرفتنی را که رفتارشان، راحتی و تمیزی و لذت به همراه می‌آورد، این فروتن‌ترین فروتنان، این رزمندگان زندگی روزمره، این شاه‌بانوان توجه، این ملکه‌های محبت را که جراحت‌ها و رنج‌هایمان را تیمار می‌کنند نشانم می‌داد.

«استدلال‌های من بدون شک خنده‌های شدید کلودیا را بر خواهد انگیخت. او مدعی است هیچ دلیل نداشت که عیسی استقرار یابد. زیرا نباید دلایل از بیش آورد. اگر او خود را به روشنی، مدام و به‌طورِ قطع نشان می‌داد، مردمان را ناگزیر می‌کرد، آنان را مجبور می‌کرد که به سجده در آیند، آنان را تابع قانونی طبیعی، چیزی چون غریزه، می‌کرد. ولی او آدمیان را آزاد کرد. با گذاشتنِ امکانِ اعتقاد آوردن و معتقد نبودن، حقِ آزاد بودن ما را رعایت کرد. آیا می‌توان ناگزیر به پذیرفتن شد؟ آیا می‌توان ناچار به دوست داشتن شد؟

خود را خدا پنداشتن، عادی‌ترین هوس کودکان خوشبخت است.