بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

فکر می‌کنم کسی که نمی‌تواند ذهنش را تغییر دهد، خطرناک است.

بهترین راهِ پیش‌بینیِ آینده اختراع آن است.

یک ویژگی افراد خلاق این است که ممکن‌کردنِ غیرممکن را تصور می‌کنند.

برای این‌که یک شرکت واقعاً خلاق باشید، باید کارهایی را شروع کنید که ممکن است شکست بخورند.

بهترین مدیران کسانی هستند که آن‌چه را که در موردش شناخت ندارند به رسمیت می‌شناسند و برایش جا باز می‌کنند؛ نه فقط به این دلیل که فروتنی فضیلت است، بلکه چون بدونِ درپیش‌گرفتن چنین ذهنیتی، برجسته‌ترین پیروزی‌ها اتفاق نخواهد افتاد.

استخدام افراد زرنگ چه سودی دارد اگر به آن‌ها برای درست‌کردن چیزی‌که خراب شده قدرت ندهیم؟ زمان زیادی است که فرهنگ ترس مانع کسانی شده که می‌خواهند قدمی آن‌سوی رسم‌ورسوم پذیرفته‌شده‌ی دیزنی بگذارند.

جان وقتی در سال ۱۹۷۹ به دیزنی رفت که فرانک تامِس، الی جانستن و همه‌ی نه انیماتور معروف، سن‌شان بالا رفته بود و جوان‌ترین‌شان شصت‌وپنج‌ساله بود و از کارهای روزانه‌ی فیلم‌سازی کناره گرفته بودند و استودیو را به انیماتورهای سطح‌پایین سپرده بودند که دهه‌های متمادی منتظر رسیدن این لحظه بودند. این مردان تصور می‌کردند حالا نوبت آن‌هاست که مدیریت کنند، ولی نسبت به جایگاه‌شان در شرکت احساس امنیت نداشتند پس برای حفظ وضعیت فعلی شرکت تلاش می‌کردند به جای این‌که استعدادهای جوان را تشویق کنند، موجب خفقان‌شان شوند. نه تنها هیچ علاقه‌ای به شنیدن ایده‌های انیماتورهای تازه‌کار نداشتند، بلکه از یک نوع سیستم تنبیهی هم استفاده می‌کردند. به نظر می‌رسید با تمام قوا تلاش می‌کردند که زیردستان‌شان پله‌های ترقی را سریع‌تر از این طی نکنند.

بایرن هاوارد، یکی از کارگردان‌های ما در دیزنی، به من گفت که وقتی داشته گیتارزدن را یاد می‌گرفته، معلم به او جمله‌ی "اگه فکر کنی، گند می‌زنی" را یاد داده است. این ایده در ذهن او طنین‌انداز شد و کارش به‌عنوان کارگردان را تا به امروز شکل داده.

اغلب پیداکردن راه‌حل، یک مسیر چند مرحله‌ای است.

دنیا اغلب نسبت به استعدادهای جدید و ساخته‌های جدید نامهربونه. چیزهای جدید به رفیق نیاز دارن.»