بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

مانع اصلی بر سر راه رسیدن به سعادت، تمایل بی‌حدومرز به قرار گرفتن در مرکز توجه دیگران است.

«هیچ‌کس بهتر از من نیست، اما من هم بهتر از هیچ کس دیگری نیستم.»

«ما می‌توانیم به واسطهٔ دانش دیگر مردمان دانشمند شویم، اما نمی‌توانیم به واسطه خرد و فرزانگی دیگران خردمند شویم.»

وظیفهٔ یک انسان خردمند این است که حس ناامیدی خود را فرو خورد و تلاش کند در زندگی خود سرمشقی از شفقت، تعمق و سخت‌کوشی بر جای بگذارد.

ما در ناآگاه بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریباً بی‌حد و مرزی داریم

«در چه نقطه‌ای استعدادهای من و خشنودی عمیقم با نیازهای مهم جهان، تلاقی می‌کند؟»

در دیگر مواقع، نام فرد توهین‌کننده را روی یک تکه کاغذ می‌نوشت، مچاله‌اش می‌کرد و توی سطل آشغال می‌انداخت، شکل نمادین دیگری از تخلیهٔ احساسات.

یک فرد فروتن و افتاده، تسکین‌بخش و دل‌پذیر جلوه می‌کند، درحالی‌که فرد خودبزرگ‌بین ضعیف و در عین حال نچسب است. فروتنی به مثابه آزادی از احساس نیاز به اثبات مدام به برتری خودتان است، اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدودِ انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است. فروتنی محفظه‌ای است پر از احساسات دوست داشتنی همچون تحسین، شفقت و حق‌شناسی.

همهٔ ما این مسئولیت اخلاقی را بر دوش داریم که تلاش کنیم هر روز بیش از قبل اخلاق‌مدار باشیم

یک فرد فروتن و افتاده، تسکین‌بخش و دل‌پذیر جلوه می‌کند، درحالی‌که فرد خودبزرگ‌بین ضعیف و در عین حال نچسب است.