بریده‌هایی از کتاب نظام اشیا

مصرف‌کننده در وجود هر انسان، همدست نظم تولید است بدون این‌که با تولیدکننده، که قربانی اوست، رابطه‌ای داشته باشد. این جدایی تولید‌کننده‌_‌مصرف‌کننده خود منشأ همگرایی است: همه‌چیز به‌گونه‌ای ترتیب داده شده است که این جدایی هرگز شکل تناقض حاد را به خود نگیرد.

بنابراین، به کمک ترفندهای گوناگون که مهم‌ترین آن‌ها تبلیغات است، تلاش می‌شود با ایجاد نیاز در میان اقشار گوناگون جامعه میل به مصرف تقویت شود. نمونۀ بارز این امر، رواج مدهای گوناگون در جامعه است به گونه‌ای که پیرو مُد بودن به عنوان یک ارزش اجتماعی مطرح می‌شود.

از سوی دیگر بهبودهای جزئی، پیچیدگی بیش‌تر و نظام‌های فرعی (امنیت و پرستیژ) آگاهی کاذبی نسبت به «پیشرفت» به ‌وجود می‌آورند و ضرورت دگرگونی‌های اساسی را پنهان می‌سازند (آنچه که می‌توان آن را «اصلاح‌طلبی» شیء نامید). از سوی دیگر، مُد با گسترش ناهم‌آهنگ نظام‌های ثانوی‌اش که در قلمروی تصادف و شانس قرار می‌گیرند، در تکرار نامحدود شکل‌ها خلاصه می‌شود و در نتیجه در پی بازاریابی تجاری حداکثری است

لوئیس مامفورد، «از نقطه‌نظر تکنیکی، تغییر در شکل و سبک نشانۀ فقدان بلوغ و نمایشگر یک دورۀ گذار می‌باشد. اما سرمایه‌داری این دورۀ گذار را به دوره‌ای دائمی تبدیل کرده است.» همچنین او این واقعیت را ذکر می‌کند که برای مثال در ایالات متحده پس از یک دورۀ پرشکوه از 1910 تا 1940 که شاهد پیدایش اتومبیل، هواپیما، یخچال، تلویزیون و غیره بودیم، اختراعات عملاً متوقف شدند. اصلاح و بهبود، تکمیل و مناسب‌سازی همگی در جهت پرستیژ بیش‌تر برای اشیا بود، اما از نوآوری ساختاری در آن‌ها خبری نبود. مامفورد می‌گوید: «مانع اصلی پیشرفت بیش‌تر ماشین، در پیوند میان سلیقه و مُد با اسراف و منفعت تجاری نهفته است.»

متولد شدن به معنای پدر و مادر داشتن است. روی آوردن به منشأ آشکارا بازگشت به سوی مادر است: هرچه اشیا قدیمی‌تر باشند، ما را بیش‌تر به ادوار پیشین، «الوهیت»، طبیعت، شناخت اولیه و غیره نزدیک می‌کنند.