بریده‌هایی از کتاب کلیات عطار

کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمی‌دانم به تاریکی در افتادم ره روشن نمی‌دانم

ندارم من درین حیرت به شرح حال خود حاجت که او داند که من چونم اگرچه من نمی‌دانم

گناهم گر زماهی تا بماه است ولیکن رحمتت بیش از گناه است

هرچه در فهم تو آید آن بود مفهوم تو

دلی کز عشق جانان دردمند است همو داند که قدر عشق چند است

ره بس دور است توشه بردار و برو فارغ منشین تمام کن کار برو تا چند کنی جمع که تا چشم زنی فرمان آید که جمله بگذار برو

آنکه باشد او ز نسل فاطمه باشدش در خیر و خوبی خاتمه

چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود

گر ترا آن چشم غیبی باز شد با تو ذرات جهان هم راز شد

که عالم گویی از سر نوجوان بود چو رخ در خاک خواهد ریخت چون گل می گلرنگ ده بربانگ بلبل بسی گل بر دمد دل چاک کرده تو روی همچو گل در خاک کرده میی در ده که امشب نیم مستیم که ما از بهر رفتن آمدستیم چو وقت صبحدم یک جام خوردیم بمی بر صبح بی شک شام خوردیم