بریده‌هایی از کتاب شاهنامه فردوسی

بترس از خدا و میازار کس ره رستگاری همین است و بس

دریغ‌ست ایران که ویران شود کنام پلنگان و شیران شود

از آن پس نمیرم که من زنده‌ام که تخم سخن من پراگنده‌ام هر آنکس که دارد هش و رای و دین پس از مرگ بر من کند آفرین

چو یزدان بود یار و فریادرس نیازد به نفرین ما هیچ‌کس

به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس به دلش اندر آید ز هر سو هراس

خرد رهنمای و خرد دلگشای خرد دست گیرد به هر دو سرای

هرانکس که پوزش کند بر گناه تو بپذیر و کین گذشته مخواه

کسی کو خرد را ندارد ز پیش دلش گردد از کردهٔ خویش ریش

بود زنده نام تو تا جاودان

زمین چون بهشتی شد آراسته ز داد و ز بخشش پر از خواسته چو جم و فریدون بیاراست گاه ز داد و ز بخشش نیاسود شاه جهان شد پر از خوبی و ایمنی ز بد بسته شد دست اهریمنی