بریده‌هایی از کتاب مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی)

برای بقیه هم خوب است که بتوانند به تو کمک کنند. با این همه خوب بودن، به بقیه اجازه نمی‌دهی از طریق کمک به تو، به خودشان کمک کنند.

افرادی که بیش از همه از مرگ می‌ترسند، کسانی هستند که تا حد قابل قبولی زندگی نکردهاند و اکنون مشاهده می‌کنند دارند به مرگ نزدیک می‌شوند.

به گفتهٔ نیچه ما به هنر، نیاز داریم تا حقیقت نابودمان نکند.

«ما مخلوقاتی در جستوجوی معنا هستیم که باید با دردسر پرت شدن به جهانی دست و پنجه نرم کنیم که ذاتآ معنایی ندارد.

من نویسنده‌ام و مامان نمی‌تواند بخواند. با این حال هنوز هم برای معنا بخشیدن به ماحصل زندگیام به او متوسل می‌شوم.

سرانجام یک خدا لازم است و بدون آن نمی‌توان جنگید.

«دوران طلایی زمان آزادی بزرگ است ـ زمانی که آزاد هستی به تمام تعهدات کم‌اهمیت «نه» بگویی، خود را کاملا وقف چیزهایی کنی که بیش از همه برایت مهم هستند: حضور دوستان، تغییر فصل، امواج خروشان دریا.»

اغلب ما با غرق کردن خودمان در وظایف بزرگسالی، آگاهی خودمان از مرگ را از بین می‌بریم یافتن شغل و تشکیل خانواده، رشد فردی، خرید املاک، اعمال قدرت، بردن مسابقه.

برای مرگ چیزی نگذار به جز رسوب‌ها، چیزی به جز زمین سوخته.

«به حرف‌های بیمارانت گوش بده؛ بذار به تو بیاموزن. برای حکیم شدن، باید دانشجو باقی بمونی.» و منظورش چیزی فراتر از این حقیقت پیش‌پا افتاده بود که شنوندهٔ خوب، چیزهای بیشتری در مورد بیمار می‌داند. منظورش دقیقآ این بود که ما باید اجازه دهیم بیماران به ما چیز بیاموزند.