بریده‌هایی از کتاب دستنوشته های آکرا

شادی، یکی از بزرگترین نعمت‌های قادر متعال است. زمانی که شادمان هستیم، یعنی در جاده درست گام برمی‌داریم.

در چرخه حیات چیزی به نام پیروزی یا شکست وجود ندارد؛ تنها حرکت وجود دارد.

مردی که سالها خود را برای صعود به بلندترین قله جهان آماده کرده است، زمانی که به بالای کوه می‌رسد و می‌بیند که طبیعت قله را با ابرهای طوفان‌زا پوشانده است احساس شکست می‌کند؟ نه، مرد به کوهستان می‌گوید: «این بار تو مرا نمی‌خواهی، اما هوا این‌گونه نمی‌ماند و یک روز تا قله خواهم آمد.

اگر زندگی خودت را به دقت مورد مطالعه قرار بدهی و هر لحظه‌ای را که رنج کشیده‌ای، لبخند زده‌ای یا زیر آفتاب عرق ریخته‌ای به خاطر آوری، هرگز نخواهی دانست دقیقآ چه زمانی برای دیگری مفید بوده‌ای. یک زندگی هرگز بیهوده نیست. هر روحی که به زمین می‌آید، به دلیلی اینجا حضور دارد. کسانی که واقعآ به دیگران کمک می‌کنند، در تلاش برای مفیدبودن نیستند. آنها فقط زندگی مفید می‌کنند. به ندرت توصیه‌ای می‌کنند، اما به عنوان الگو به درد دیگران می‌خورند.

تنهایی، فقدان همراه نیست بلکه زمانی است که روح ما آزاد است تا با ما سخن گوید و به ما کمک کند تا تصمیم بگیریم که می‌خواهیم با زندگی خویش چه کنیم. بنابراین، خوشا به حال کسانی که از تنهایی نمی‌ترسند و از همراهی با خویشتن بیم ندارند،

از یکی از گلهای دشت بپرسید: «آیا تو احساس مفید بودن می‌کنی؟ در نهایت تو هیچ کار نمی‌کنی مگر تولید گلهای مشابه هر سال پس از سالی دیگر.» و گل به شما پاسخ خواهد داد: «من زیبا هستم و زیبایی دلیل حیات من است.» از رودخانه بپرسید: «آیا تو احساس مفید بودن می‌کنی؟ چون تو هیچ کار نمی‌کنی مگر جریان داشتن در جهتی ثابت!» و رودخانه پاسخ خواهد داد: «من سعی نمی‌کنم مفید باشم، من فقط سعی می‌کنم یک رودخانه باشم.»

از کسانی که فقط در لحظات غم و اندوه در کنار شما هستند اجتناب کنید. آنان به شما تسلی می‌دهند اما درواقع به خویش می‌گویند: «من از او قوی‌تر هستم. من از او عاقل‌ترم. من هرگز این کار را نمی‌کردم.»

زیبایی در تشابه نیست بلکه در تفاوت است. چه‌کسی می‌تواند یک زرافه را بدون گردن بلندش به تصور درآورد؟ یا یک کاکتوس را بدون خارهایش؟ پستی و بلندی قله‌های کوهی که به آن می‌نگریم، موجب ابهت آن می‌شود. اگر سعی کنیم همه آن‌ها را با هم برابر کنیم، دیگر برایمان جالب نخواهند بود. این عدم کمال است که ما را جذب می‌کند و به شگفتی وامی‌دارد. زمانی که به درخت سدری نگاه می‌کنیم به خود نمی‌گوییم: «می‌بایست همه شاخه‌ها به یک اندازه بلند می‌بودند.» برعکس فکر می‌کنیم: «چقدر باشکوه است.» زمانی که یک مار را می‌بینیم، هرگز نمی‌گوییم: «او دارد روی زمین می‌خزد درحالی‌که من سربلند راه می‌روم.» بلکه فکر می‌کنیم: «شاید کوچک باشد، اما پوستی رنگین دارد و حرکاتش ظریف هستند و از من قوی‌تر است.»

ناامید نشوید. به خاطر آورید که همواره آخرین کلید است که در را می‌گشاید.

جهانی وسیع در روح ما نهفته است که منتظر کشف شدن می‌باشد.