بریده‌هایی از کتاب رومئو و ژولیت

گم کرده‌ام خود را، گویی نیستم این‌جا.

سامپسون: شمشیر من لخته؛ بجنگ! پشتتم.‌ گرگوری: پشتمی؟ که پا بذاری به فرار؟ سامپسون: از من ترست نباشه. گرگوری: به مریم همه ترسم از توئه.

همه مرگ را زاده‌ایم.

شما خوندن بلدین؟(۶۰) ‫رومئو: آری، خوشبختیم را در بدبختیم می‌خوانم.

اگر گل سرخ را به هر واژه‌ی دیگری بخوانیم عطرش همان است

خوشبختیم را در بدبختیم می‌خوانم.

رومئو: عشق. همو که از نخست برآنم داشت به جست‌و جویت آیم،(۸۰) او به من فکر وام داد و من به او چشم. ناوبر نیستم، اما اگر تو در دورترین جای جهان بودی که دورترین دریای جهان بر کرانه‌اش بوسه می‌زد برای متاعی چون تو خطر آن دریا می‌کردم.

" تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد."

چه چیز دیگر است عشق؟ شکل عاقلانه‌یی از جنون. صفرایی خفقان آور. و یک شیرینی ماندگار.

و هر درد شدید دردی خفیف‌تر را می‌کشد. اگر به راست چرخیده و گیجی، به چپ بچرخ. درمان هر غم شدید، اندوه دیگری‌ست. بگذار خار چشمت مه پیکری دگر شود تا زهر جان‌گداز پیشین بی‌اثر شود.(۵۰)