بریده‌هایی از کتاب تفکر نقادانه درباره مسائل اخلاقی

تنها با بالاتر قراردادن اخلاق از باور دینی است که می‌توان اعمالی همچون قربانی‌کردن فرزند پسر، زنده‌به‌گورکردن فرزند دختر، برده‌داری، بهتان، و شکنجه را غیراخلاقی دانست و محکوم کرد.

افراد خودمدار و گروه‌های جامعه‌محور دست به دست هم می‌دهند تا افراد باورهای گروهی را درونی کنند و به این مبانی عمل نکنند. به این ترتیب، افراد نمی‌توانند فراتر از باورهای جامعه‌شان بیندیشند و ایدئولوژی اجتماعی را حقیقت می‌پندارند.

«اینکه ما خیریم و دیگران شر هرگز حقیقت ندارد.» هر یک از ما آمیزه‌ای از خیر و شر است.

همهٔ رسوم اجتماعی‌ای که حقوق انسان‌ها را نقض می‌کنند مردودند؛ افراد معقول و دارای حساسیت اخلاقی این گونه رسوم را، فارغ از آنکه تا چه حد از پشتوانهٔ عرف جامعه برخوردار باشند، مردود می‌دانند.

در طول تاریخ، گروه‌های بسیاری از انسان‌ها (از جمله، ملت‌های گوناگون، رنگین‌پوستان، زنان، کودکان، و افراد ناتوان) به این علت قربانی تبعیض شده‌اند که اعضای جامعه رفتار عرف‌پسند را با رفتار اخلاق‌مدارانه اشتباه گرفته‌اند.

اگر منظور از جملهٔ «قضاوت نکن» این باشد که «به‌سادگی قضاوت نکن» یا «شتاب‌زده قضاوت نکن»، باید گفت نه تنها کاذب نیست، بلکه حقیقتِ مهمی در آن نهفته است: این حقیقت که، در بسیاری از موقعیت‌ها، برای داوری سنجیده دربارهٔ یک شخص یا یک کار به اطلاعات فراوان و تحلیل جدی نیازمندیم و، در برخی موقعیت‌ها،

اگر میان دو فرد یا دو گروه کشمکش یا تعارضی پدید آید و حق آشکارا با یکی از آنها باشد، بی‌طرفی اصولاً ناموجه است و در واقع نوعی سوگیری به شمار می‌آید

لازم است، از یک سو، متوجه شویم که رفتار خودمان هم خیلی وقت‌ها درست مثل کسانی است که سرزنششان می‌کنیم و، از سوی دیگر، «خوبی» را در رفتار مخالفان و دشمنانمان ببینیم.

شرط لازمِ غیراخلاقی‌بودنِ یک کار این است که ذاتاً حقوق مسلم شخص یا موجود دیگری را نفی کند.

توجه کنیم که آزار و سرکوب دینی (از جمله، شکنجهٔ انسان‌ها با انگیزه‌های دینی و بر اساس باورهای دینی) امری شایع بوده است. برای دفاع از انسان‌ها در برابر نارواداری و آزار دینی، ضروری است که، هنگام تعارض دین و اخلاق، اخلاق را در جایگاهی بالاتر از دین قرار دهیم.