بریده‌هایی از کتاب ارتقا

میریام گفت: «نه‌فقط احمق؛ منظورم اینه که عادت دارن انکار کنن. خودخواهن. منتظر معجزه یا جادو هستن. ما موجودات عاقلی نیستیم. راحت‌طلبیم. دوست نداریم صاف تو چشم‌های واقعیت نگاه کنیم. می‌خوریم و می‌خوابیم و خودمون رو متقاعد می‌کنیم که اگه مثل کبک سرمون زیر برف باشه، هیولاها می‌رن پی کارشون. ساده بگم، ما از کمک به خودمون خودداری می‌کنیم. همچنین از کاری که باید انجام بشه. منشأ هر خطری که ما رو تهدید می‌کنه، صاف برمی‌گرده به همین قضیه.»

شما به قلبی که در آنِ واحد هم سرشار از خوشحالی و هم در حال فروپاشی است چه می‌گویید؟ شاید کلمه‌ای برای آن وجود نداشته باشد، اما به‌نوعی من را به یاد آسمانی بارانی در دل آفتاب سوزان می‌اندازد.

جایی، کودکی در چاهی می‌میرد، تمام دنیا اندوهگین می‌شود و گریه می‌کند. اما وقتی تعداد قربانیان افزایش می‌یابد، شفقت ما رفته‌رفته رنگ می‌بازد.

هیچ‌کس به شما نمی‌آموزد که چطور با مرگ یک رؤیا کنار بیایید.

«هیچ‌وقت زندگی اون‌طور که تو می‌خوای یا انتظار داری پیش نمی‌ره. معمولاً حتی اگه چیزی رو هم که می‌خواستی به دست بیاری، بعداً مشخص می‌شه چیزی نبوده که می‌خواستی. بنابراین پسرم، اگه حتی ذره‌ای خوشبختی و آرامش هم نصیبت شد شکرگزار باش و زندگیت رو بکن. دستت رو واسه بیشتر از اون دراز نکن، چون قطعاً همون ذره هم گیر خیلی‌ها نیومده.»

همین عواطفن که باعث می‌شن ما انسان باشیم. شاید وجود همین چیزهاست که بقای گونۀ ما رو باارزش و مهم می‌کنه

توانایی ما برای خواندن توالی ژنوم خودمان به‌نوعی خودش یک پارادوکس فلسفی است؛ آیا یک موجود هوشمند توانایی درک دستورالعمل‌های ساخت خودش را دارد؟ جان سولستون

خیلی جاها، زندگی به نوعی بقای تلخ تبدیل شده بود.

هوش ما هم مشکلی ندارد. ما مشکل شفقت و دلسوزی داریم. این، بیش از هر عامل منفرد دیگری ما را به سمت انقراض می‌کشاند.

«افول گونۀ انسان هم مثل روز روشنه. می‌تونیم اون رو در فاصلۀ خیلی نزدیک ببینیم، در قالب هزاران هزار متغیر مؤثری که دوروبرمون رو گرفته‌ن