بریده‌هایی از کتاب تکنیک های فرزندپروری

اینطوری بگم، هر احساسی مجازه، اما هر رفتاری مجاز نیس. می‌تونیم عصبانی بشیم یا بگیم که عصبانی شدیم، اما حق نداریم توهین کنیم یا ... مثل این مادر که همین موضوع رو داره به بچه‌اش یاد می‌ده: مادر: می‌دونم از دست بابات عصبانی هستی، اما حق نداری بهش توهین کنی، می‌تونی بهش بگی، بابا من از دستت عصبانیم.

تکنیک بی‌توجهی فعال اینطوریه که در حین بی‌توجهی به کاری که نمی‌پسندیم، به کاری که می‌خواهیم انجام بده، توجه کنیم و بهش آگاهی بدیم. یعنی گاز ندادیم و فرمون رو چرخوندیم به سمت مسیر مناسب. به زبونی دیگه، تکنیک تشویق توصیفی چطور بود؟ توجه کردیم و توصیف. گاز دادیم و فرمون رو به سمت مورد نظر هدایت کردیم. برای بی‌توجهی فعال، وقتی اتوموبیل داره می‌ره سمت کار ناپسند، مثلاً سمت دیوار، گاز نمی‌دیم و فرمون رو هم می‌چرخونیم سمت دلخواه. یعنی به کار نادرست بی‌توجهی می‌کنیم و همزمان، به بچه آگاهی می‌دیم که کار درست چیه، تا بدونه مشکل کجاست تا نکنه.

باید بتونی، این هم یک قانونه. باید بذاریم بچه‌ها بزرگ بشن. مستقل بشن. نگرانشون هستیم اما این یه قانونه که حتی وقتی نگرانشون هستیم، بذاریم خودشون تصمیم بگیرن. تنها باشن. روی پای خودشون وایسن و ما بریم پی‌کارمون. (مادر بزرگ بغض کرده است.)

خطا در بازی فرزندپروری یعنی کاری یا رفتاری که از پدر و مادر سر بزنه و واضحا کار نادرستی باشه. با این توضیح، می‌شه گفت در بازی فرزندپروری انواع مختلفی از خطاها رو داریم و اینجا، فقط به چند موردشون اشاره می‌کنیم. اولین خطایی که می‌خوام معرفی کنم، خطای تو بدیه، اسم خطاها رو حفظ کنین. خطای تو بدی یعنی پدر یا مادر کاری بکنن که معنی اون این باشه که فرزندشون بده. دقت کنین. بچه‌ها کار بد می‌کنن اما بد نیستن. اونچه بده، و باید تنبیه بشه، رفتار بچه‌اس. کار نادرستشه، نه خودش. پس هرگز کاری نکنین که معنی اون این باشه: «تو بد هستی.»

تشویق کردن یعنی انجام کاری که با کمک اون کار، رفتار مناسب در فرزندمون بیشتر بشه. در واقع، تشویق کردن نوعی آگاهی دادنه. با تشویق کردن به بچه‌هامون آگاهی می‌دهیم که «این کار خوب است.» یعنی آگاهی می‌دهیم که چه کاری خوبه تا اونها اون کار رو بیشتر انجام بدن. یکی از ساده‌ترین و عام‌ترین شیوه‌ها یا روش‌های تشویق، یا تکنیکهای تشویق کردن، توجه مثبته.

چشم مادرجون، ممنون از اینکه تلخی زندگی رو بهم نشون دادین.۱۰

تکنیک خاطره آرزویی تکنیک خاطره آرزویی اینطوریه که انگار داریم خاطره تعریف می‌کنیم، اما خاطره‌ای که واقعی نیس. خاطره‌ایه که آرزو داشتم ای کاش اتفاق افتاده بود.

بچه‌ها از شوخی و بازی خیلی بیشتر چیز یاد می‌گیرن تا نصیحت و تنبیه.

وقتی بچه‌مون رو تنبل می‌خونیم، لجباز می‌دونیم و اینها، یعنی آشکارا در گفته‌هامون بهش تهمت یا برچسبی می‌زنیم، چه درست بگیم، چه غلط، این برچسب روی شخصیتش تاثیر می‌ذاره. به این خطا، می‌گیم خطای برچسب آشکار.

خطای بعدی، خطای انتظاره. وقتی مرتکب خطای انتظار شدیم که از بچه انتظار داشته باشیم، نه از خودمون. چطوری؟ مثلاً اگه از بچه انتظار داشته باشیم که بفهمه ما چی می‌خوایم بگیم، اما از خودمون انتظار نداشته باشیم که واضح و درست حرف بزنیم، خطا کردیم.