بریده‌هایی از کتاب همین حوالی

هر خریدی خوشحالم می‌کند، حالا هرقدر هم ناچیز. هرکدامشان به‌نوعی به زندگی‌ام اعتبار می‌بخشد.

او از لذت‌های کوچکی که تنهایی برایم به ارمغان می‌آورد هیچ درکی ندارد،

هنوز افسوس جوانی بربادرفته‌ام را می‌خورم، جوانی بدون عصیان.

او در خیالات من بود؟ نه، شک ندارم که دیدمش، نسخه‌ای متفاوت از خودم با گام‌های چابک، مصمم برای رفتن به جایی، درست به پیش رو

ما در آن فضای فراخ‌گشوده حبس شده‌ایم، محصور میان این تُهیگی بزرگ.

وقتی با هم بودیم، تنها کاری که می‌کردم گوش‌دادن به حرف‌های او بود. می‌خواستم همهٔ مشکلاتش را حل کنم، حتی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده‌اش را، از یأس‌های فلسفی بگیر تا گرفتن کمرش. اما حالا می‌توانم نگاهش کنم، بی‌آن‌که آن اضطراب ملال‌آور و نالیدن‌های بی‌پایانش ذره‌ای بر من اثر بگذارد.

اوایل از این رفتارهایش کفری می‌شدم، اما به‌مرور عادت کردم. عاشقش بودم و می‌بخشیدمش.

وقتی با هم بودیم، تنها کاری که می‌کردم گوش‌دادن به حرف‌های او بود. می‌خواستم همهٔ مشکلاتش را حل کنم، حتی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده‌اش را، از یأس‌های فلسفی بگیر تا گرفتن کمرش. اما حالا می‌توانم نگاهش کنم، بی‌آن‌که آن اضطراب ملال‌آور و نالیدن‌های بی‌پایانش ذره‌ای بر من اثر بگذارد.

(هرچند من معادل «جعبهٔ شادی» را برای پورتاجویه ترجیح می‌دهم، چون فکرش را که می‌کنم، می‌بینم این اصطلاح زیباترین واژهٔ ایتالیایی است.)

portagioie؛ واژهٔ ایتالیایی به معنی جعبهٔ جواهر. gioia هم به معنای شادی است و هم جواهر. porta، مشتق از فعل لاتین porta¦re، به گروه کلماتی تعلق دارد که با افعال حمل‌کردن، آوردن، بردن و منتقل‌کردن مرتبطند و آن‌ها نیز به‌نوبهٔ خود ریشهٔ واژگان مترادف با «در»، «دروازه» و «درگاه» هستند. بنابراین پورتاجویه در ایتالیایی می‌تواند علاوه بر جعبهٔ جواهر به ظرف شادی، درگاه یا دروازه‌ای رو به شادی وشادی‌آفرین نیز تعبیر شود.